Ze vouwde de brief op en deed hem terug in de envelop. Ze vond het een beetje verontrustend dat een dienst in Washington er op de een of andere manier achter was gekomen dat zij een reden had om tegen de verachtelijke nazi’s te willen vechten, want ze was opgeleid als modeontwerpster en illustratrice. Wat kon zij nou voor bijdrage leveren aan de bevrijding van Frankrijk? Ze zou in de verleiding zijn geweest om te reageren als ze niet had aangevoeld dat Edith Head haar de volgende dag uit zou nodigen voor een gesprek. Bovendien moest ze voor haar grootmoeder zorgen. Eerst wilde ze de brief gewoon weggooien in een prullenbak op de campus, maar vanwege de persoonlijke informatie die erin stond deed ze hem in haar tas, samen met de brief van Steve.
Toen ze weer op haar kamer in Columbia Hall was kwam iemand haar een briefje van Gladys brengen om te laten weten dat haar familie in het hotel was aangekomen en dat zij die nacht daar zou blijven slapen. Ze zou haar de volgende ochtend weer zien bij het ontbijt. Bridgette voelde een steek van teleurstelling. Het was de afgelopen vier jaar vaak voorgekomen dat ze graag eens verlost had willen zijn van Gladys’ constante aanwezigheid, maar vanavond was ze een beetje triest gestemd en zou ze blij zijn geweest met haar opgewekte gezelschap en de gezelligheid van haar luidruchtige familie. Ze vond het vreemd dat Gladys, die altijd overdreven bezorgd was, haar uitgerekend vanavond alleen liet, nu de slaapzalen praktisch verlaten waren en de mensa gesloten. De studenten hadden bij wijze van avondeten een zakje met boterhammen gekregen.
Ze probeerde de sombere stemming van zich af te schudden. Sinds wanneer had ze Gladys nodig om zich te vermaken? En ze had het recht niet om te verwachten dat ze meegevraagd zou worden voor het eten met haar familie, terwijl de Bradbury’s al zo aardig waren geweest om haar uit te nodigen voor het feestelijke diner de volgende dag. Tegen die tijd zou de show achter de rug zijn, en misschien at ze dan wel samen met de rectrix en Edith Head in het restaurant van het Pennant Hotel.
Ze had geen zin om in haar eentje op haar kamer te zitten en ging naar beneden naar de huiskamer met een boek en pen en papier om soldaat Steve Hammett terug te schrijven. Op de achterkant van de envelop stond zijn vroegere huisadres in Traverse City, en Bridgette hoopte dat zijn waardeloze vader de brief zou doorsturen naar zijn militaire eenheid.
Uiteindelijk vloog de tijd voorbij. Studenten en ouders kwamen langs om een praatje te maken, en de receptiemedewerkers vroegen of ze samen met hen haar boterhammen wilde komen eten in het kamertje achter de balie. Tegen negenen had ze genoeg van haar boek en de stoel en besloot ze naar de andere kant van de campus te lopen om de brief aan Steve te posten. Er was een briesje opgestoken, het streek langs haar wang en verdreef de muggen, en ze genoot van haar wandelingetje. Als ze terug was zou ze lekker in bad gaan in de gemeenschappelijke badkamer, die ze vanavond helemaal voor zichzelf had.
Bridgette was net weg uit de postkamer en keek vluchtig naar Walter Hall, toen ze opeens een lichtflits zag achter het raam van de afdeling Modeontwerp. Ze bleef staan en staarde naar het raam, denkend dat ze het zich had verbeeld, maar daar was het weer, de lichtbundel van een zaklamp die heel kort werd aangedaan. Het raam was van de ruimte waar de paspoppen met de jurken stonden. Geschrokken, gealarmeerd, nieuwsgierig, rende ze naar de ingang van Walter Hall. Stilletjes, met bonkend hart, ging ze het gebouw binnen. Er was iemand in de expositieruimte die daar niet hoorde te zijn, want waarom zou hij of zij dan niet gewoon het licht aandoen?
Zonder verder te denken dan de verlammende angst dat de ontwerpen in gevaar waren, marcheerde Bridgette naar de dichte deur van de expositieruimte en gooide die open. Ze knipte het felle neonlicht aan en haar mond viel open. De paspoppen waren ontdaan van de hoezen en de jurken, en te midden van een berg gescheurde zijde, satijn, fluweel en de opvallende, knalrode jersey, met een schaar in de hand, stond Gladys Bradbury.
7
Chris/Lapwing
New Braunfels, Texas
‘Hoort u nog weleens iets van Dirk?’ vroeg Chris Brandt aan de vader van zijn jeugdvriend, Ernst Drechsler. De man zag er tien jaar ouder uit dan het jaar daarvoor, toen Chris ook in deze feestzaal van de biergarten had gestaan en zijn vroegere beste vriend had gevraagd of hij echt van plan was om naar Duitsland te gaan en zich bij de nazi’s aan te sluiten.
Die dag bracht Dirk zijn bierpul naar zijn lippen en keek Chris over het schuim heen met een verzengende blik aan – Chris stelde zich voor dat de leden van de Abwehr zo keken als ze gevangenen ondervroegen. De Abwehr was de Duitse inlichtingendienst, waar Dirk voor wilde gaan werken als hij terug was in wat hij zelf zijn ‘vaderland’ noemde. Zo vertelde hij het aan iedereen die het maar horen wilde. Iedereen in New Braunfels, Texas, was opgelucht geweest toen hij zijn vertrek aankondigde, en degenen die nog wel contact hadden met de Drechslers waren in mei 1941 bij elkaar gekomen in de grote zaal van de Friedholm Biergarten voor Dirks afscheidsfeest. Het was tegelijk zijn afstudeerfeest; het had Dirk erg veel moeite gekost, maar uiteindelijk was het hem gelukt om een diploma te halen aan de lutherse hogeschool in Texas.
‘Jij gaat er nog spijt van krijgen dat je je niet bij ons aansluit, Christoph, als ons vaderland straks de wereldheerschappij heeft,’ zei Dirk die dag tegen zijn vriend.
‘Amerika is mijn vaderland, Dirk, en ook het jouwe. Zo zie ik het. Jij zult er nog spijt van krijgen dat je met de nazi’s gaat heulen op het moment dat Amerika bij de oorlog betrokken is geraakt. Je bent een collaborateur.’
Met een grijns zette Dirk zijn bierglas neer. Hij liet tegenwoordig een snor staan en droeg zijn haar met een scheiding en glad tegen zijn hoofd geplakt, net als Adolf Hitler. In het beginstadium leken zijn pogingen om op de Führer te lijken nog niet erg succesvol. Dirks haar was te borstelig om het met Brylcreem glad te strijken, en zijn bovenlip was zo smal dat er alleen een streepje haar op wilde groeien, dat nog het meest op een rups leek. Chris dacht dat hij op den duur op Herman Göring zou gaan lijken, opperbevelhebber van de Luftwaffe, ‘der Dicke’, zoals hij smalend werd genoemd.
‘We zullen zien wie er als de oorlog voorbij is een collaborateur wordt genoemd – de Duitsers in Amerika die zich nog herinneren waar ze vandaan komen of zij die het waren vergeten.’
‘Ik heb Duitsland nooit goed genoeg gekend om het me te kunnen herinneren. En jij ook niet.’
Hij keek om zich heen in de gapende leegte van de enorme feestzaal. De tafels waren gedekt voor gasten die de uitnodiging expres hadden aangenomen om op het laatste moment af te zeggen, waarmee ze aangaven dat ze de politieke ideeën van de eregast en zijn familie afkeurden. De Drechslers hadden beter een barbecue kunnen geven in hun achtertuin. Chris was ook liever niet gekomen, maar daar was hij te beleefd voor. Hij hoopte dat zijn moeder in de gaten had welke prijs je betaalde als je in New Braunfels te pro-Duits was. In de ogen van veel mensen had ze haar glans al verloren, hoewel ze nog steeds in de schoenmakerij van zijn vader kwamen – het was dan ook de enige in het stadje.
Hij wist niet of het stom of dapper van Dirk was om tegen de heersende mening over Adolf Hitler in te gaan. ‘Misleid’ was een beter woord. Destijds had Chris zich afgevraagd of zijn vroegere beste vriend besefte dat hij zijn Texaanse vrienden ooit misschien wel als vijanden zou gaan zien.