6
In de eetzaal ging het drietal aan een tafel zitten bij andere meisjes die, net als Bridgette, geen familie op bezoek hadden voor de diploma-uitreiking. Gladys’ ouders en vijf oudere broers, een paar van hen samen met hun eigen gezin, zouden aan het eind van de middag aankomen voor de feestelijke plechtigheid. Gladys had een eigen auto, een kleine twoseater, en Bridgette zou zondag als alles achter de rug was met haar mee terugrijden naar Traverse City, in een heel konvooi van Bradbury-voertuigen.
Bij het zien van alle bezoekers tijdens hun wandeling naar de eetzaal had Gladys gezegd: ‘O, wat zou het fijn zijn geweest als je grootmoeder zich goed genoeg had gevoeld om erbij te zijn, Bridge.’
Hoewel ze het oprecht meende, doorzag Bridgette haar bijbedoeling. Omdat Gladys zo graag wilde dat zij in Michigan zou blijven, greep ze elke kans aan om op de slechte gezondheid van haar grootmoeder te hameren.
‘Ach, je weet hoe ze is,’ antwoordde Bridgette. ‘Angelique Duvalier is veel te trots om dank je wel te zeggen voor vervoer en een hotelkamer die ze zelf niet kan betalen, maar het was erg lief van je ouders om het aan te bieden. Als ik thuis ben vieren we met z’n tweetjes mijn afstuderen en mijn verjaardag.’
Aan de tafel zaten diverse rivalen van Bridgette in de strijd om de mooiste jurk, en ondanks hun vriendschappelijke relaties was er toch iets van spanning voelbaar. In stilte dacht iedereen dat Bridgettes ontwerp zou winnen en dat zij de felbegeerde uitnodiging zou krijgen om naar Edith Heads studio in Californië te vliegen voor een babbeltje. Toch hadden ze in het begin bedenkingen gehad over de stijl, de kleur en de stof die ze had gekozen. Veel te uitbundig, vond men. In oorlogstijd hoorde kleding sober te zijn, beschaafd, zonder overdadige versiering, maar daar dacht Bridgette heel anders over. Zij vond dat kleur, luxueuze stoffen en elegante details juist een prima tegenwicht vormden voor de lelijkheid van de oorlog. Haar docente had nog geprobeerd om haar meest getalenteerde leerling op andere gedachten te brengen, maar het was Bridgettes beslissing, en hoe onverstandig die in haar ogen ook was, uiteindelijk had ze haar fiat gegeven voor dit gewaagde sluitstuk.
Nu leek het erop dat Bridgettes elegante, ongegeneerd glamoureuze, knalrode creatie het zou winnen van de jurken van de andere meisjes, die zich wel aan de ongeschreven regels hadden gehouden. Bridgette had vaak meegedaan aan competities – debat, schaak, sport – en geleerd dat je nooit victorie moest kraaien voordat de buit binnen was. Er kon altijd iets misgaan, zelfs nog op het laatste moment, en als je stiekem een hapje nam van het toetje voordat het was opgediend, kon je er later niet meer echt van genieten, zoals haar grootmoeder zou waarschuwen. Vandaag at ze voor het laatst de smaakloze rijstpudding in de mensa van Stephens College – een van de vele laatste dingen waarmee ze haar studie afsloot.
Het gesprek draaide om Edith Head, wanneer ze zou aankomen en hoelang ze zou blijven. Het viel Bridgette op dat Gladys, meestal de meest praatgrage van hun tweeën, in een vreemde, peinzende stemming was geraakt. Bovendien stond ze tot haar verbazing plotseling op van tafel.
‘Waar ga je naartoe?’ vroeg Bridgette.
‘Naar het hotel om te kijken of de kamers voor mijn familie in orde zijn. Ik zie je straks weer.’
Bridgette staarde haar na, verrast dat Gladys haar niet vroeg om mee te komen. Haar kamergenootje ging zelden zonder haar ergens heen, en nu Bridgette klaar was met pakken, zou ze het leuk hebben gevonden om even weg te zijn van de campus. Door de gezelligheid met al die familieleden miste ze haar grootmoeder.
Na de lunch besloot ze nog even langs te gaan in de postkamer. Ook voor het laatst, want na vandaag zouden de combinaties van de postkastjes van de ouderejaars worden veranderd en konden ze er geen gebruik meer van maken. Onverwachts vond ze twee brieven, eentje die er officieel uitzag, afkomstig uit Washington, en de andere, ook al zo curieus, van Steve Hammett, een vroegere klasgenoot van de middelbare school. De jongen had haar vaak gepest en haar ook haar gehate bijnaam gegeven, Slugger. Ze opende de brief van Steve het eerst.
Beste Bridgette,
Ik schrijf je gewoon even om afscheid te nemen, want ik heb onlangs dienst genomen en ga nu naar Fort Sill in Oklahoma voor mijn training. Ik ben ingedeeld bij het 45ste infanteriebataljon. Ik heb je adres gekregen van je grootmoeder, ik hoop dat je dat niet erg vindt.
Ik wil je iets laten weten, voor het geval ik vanwege de oorlog nooit meer de kans krijg het persoonlijk tegen je te zeggen. Het spijt me als ik het je op school moeilijk heb gemaakt. Het was mijn manier om te laten zien hoe enorm ik je bewonderde om je stoerheid. Je was zo klein en schattig, en niemand verwachtte zo veel lef van een meisje zoals jij. Ik heb begrepen dat je cum laude afstudeert, net als je eindexamen van school. Ik moet zeggen, dat verbaast me niet.
Ik heb je foto uit ons jaarboek geknipt om mee te nemen als ik word uitgezonden naar Europa, de bestemming van ons bataljon. Die zal me er straks aan herinneren waarom we tegen de nazi’s vechten. Pas goed op jezelf, Slugger, en misschien wil je af en toe eens aan me denken – op een aardige manier, hoop ik.
Vriendelijke groet,
Steve Hammett
Ze had tranen in haar ogen toen ze de brief uit had. Nu kon ze met meer begrip terugkijken op Steve’s pesterijen op de middelbare school in Traverse. Hij had het niet gedaan omdat hij geen respect voor haar had, maar zijn bewondering op een onhandige manier laten blijken omdat hij niet beter wist; hij was zonder moeder opgegroeid en grootgebracht door zijn vader, een notoire dronkenlap. Steve werd door iedereen op school als een enfant terrible beschouwd. Hij was groot en gespierd, en knap op een donkere, goedkope manier, als een filmster, en alle meisjes waren verliefd op hem behalve Bridgette. In de derde klas zat hij achter haar bij Engels, en op een dag was hij met het gum van zijn potlood langs de rand van haar kanten onderjurk gegaan, vaag zichtbaar onder haar witte bloesje. Voor haar was dat de druppel geweest. Ze had zich met een ruk omgedraaid en hem met haar scherpe tong op zijn nummer gezet, en daarna was hij nooit meer vervelend tegen haar geweest. De jaren daarna, tot aan het eindexamen, was ze altijd het gevoel blijven houden dat hij een oogje op haar had. Nu vroeg ze zich af of hij haar misschien had willen beschermen, een beetje over haar had gewaakt.
Bridgette wenste hem het beste in het leger, een carrière waar hij geknipt voor was – als hij tenminste bleef leven. Gladys zou net zo verbaasd en geroerd zijn als zij wanneer ze haar de brief liet lezen. Stel je eens voor, Steve Hammett met haar foto uit het jaarboek in zijn portemonnee! Ze hoopte dat die hem geluk zou brengen.
De tweede envelop bevatte een schrijven van de directeur van het Office of Strategic Services, mede ondertekend door zijn adjunct. Bridgette had nog nooit van de overheidsinstantie gehoord. De inhoud van de brief was verrassend persoonlijk en bevatte allerlei vertrouwelijke bijzonderheden over haar nog niet zo lange leven, zoals het feit dat ze binnenkort afgestudeerd zou zijn aan Stephens College. Ook was de briefschrijver ervan op de hoogte dat haar grootmoeder in de Eerste Wereldoorlog was gemarteld en dat haar grootvader was omgekomen in Duitsland. Tot besluit vroeg hij of ze bereid was om hem een keer te ontmoeten, zodat ze konden bespreken wat zij zou kunnen doen om Frankrijk te bevrijden van de ‘kwaadaardige bezetting door de Duitsers’. Onder de naam van de afzender stond een telefoonnummer.