Toen Bucky achter het stuur van de Cadillac van zijn ouders zat viel het hem op dat zijn vaders uitbundige stemming, versterkt door het bier, was omgeslagen.
Horace Barton had de auto met een vooruitziende blik gekocht, toen het ernaar uitzag dat het land bij de oorlog betrokken zou raken. Autofabrikanten zouden in hun fabrieken wapens, munitie, trucks, tanks en vliegtuigen gaan bouwen, voorspelde hij. ‘Dan zien we hier pas weer een personenwagen van de lopende band rollen als de oorlog is afgelopen, en dat kan nog wel even duren.’
Dat had hij goed gezien, deze succesvolle zakenman wiens transportbedrijf dankzij zijn scherpe commerciële en zakelijke beslissingen zelfs de crisisjaren had overleefd. Hij aanbad zijn vrouw Monique, daar twijfelde Bucky geen seconde aan. Na bijna drieëntwintig jaar huwelijk droeg zijn ongepolijste, bombastische vader zijn lieftallige, verfijnde Franse echtgenote nog steeds op handen.
‘Stel je eens voor, ik, een jongen van het platteland, school niet afgemaakt, en dan win ik de liefde van een beeldschone, gedistingeerde vrouw zoals je moeder!’ had hij vaak tegen Bucky gezegd. ‘Laat ik je nooit een onvertogen woord tegen haar horen zeggen, jongen, anders zwaait er wat.’
‘Nee, pa,’ antwoordde hij dan braaf, alsof hij ooit iets lelijks over zijn moeder zou kunnen zeggen, maar hij had geleerd dat Horace een grote mond had en een klein hartje; hij zou zijn zoon nooit met een vinger aanraken, zelfs niet als Bucky zich in zijn ogen wél ongemanierd gedroeg. Zijn vader hield onvoorwaardelijk van hem, ook daar had Bucky nooit aan getwijfeld, en hij was blij als hij hem trots kon maken.
In de achteruitkijkspiegel zag hij dat zijn vader zijn moeder bezorgd aankeek en haar hand vastpakte. Ze had tijdens de hele rit nog geen woord gezegd, en de stilte in de auto was om te snijden.
‘Het komt allemaal goed, liefje,’ zei Horace sussend. ‘Wees maar niet bang dat je zus in Parijs gevaar loopt. De Duitsers behandelen de Franse elite met respect. En áls Bucky ervoor kiest om zich aan te sluiten bij het Army Corps of Engineers, bedenk dan dat ze hun bruggenbouwers echt niet naar het slagveld sturen. Als Bucky naar Europa gaat, geven ze hem vast en zeker een functie ver achter de vijandelijke linies. Daar kan hij zich pas echt nuttig maken.’ Horace boog zich naar voren en gaf zijn zoon een flinke klap op de schouder. ‘Zo is het toch, knul?’
‘Als jij het zegt, pa.’
Aan het gezicht van zijn moeder te zien had de geruststelling van zijn vader het effect van een gietertje op een uitslaande brand, en ze draaide haar hoofd weg om naar buiten te staren. Bucky voegde er geen troostende woorden aan toe. Ze zouden betekenisloos en onwaar zijn geweest, net als die van zijn vader, want in de Eerste Wereldoorlog had Horace Barton zelf gezien wat de Duitsers met de Franse bevolking konden doen. Bovendien zou hij zich niet aanmelden bij het Army Corps of Engineers, zoals zijn vader dacht. De eenheid waar hij zich bij wilde aansluiten zou hem er niet opuit sturen om bruggen te bouwen maar om ze vanuit het hart van vijandelijk grondgebied te vernietigen.
Dat moest echter allemaal geheim blijven totdat hij maandag de bijzonderheden had besproken in Kelly’s Coffee Shop. Het was niet alleen uit vaderlandsliefde dat hij met de man van het Office of Strategic Services ging praten, maar vanwege een nog dieper geheim dat Horace Barton niet mocht weten – nóóit. Op zijn veertiende had Bucky een gesprek tussen zijn moeder en tante opgevangen en was hij te weten gekomen dat de man op de achterbank van de Cadillac niet zijn vader was. Zijn echte vader, zijn moeders grote liefde, woonde in Frankrijk, en was destijds een hoge officier in het Franse leger.
4
De waarheid was in de winter van 1934 aan het licht gekomen. Bucky’s moeder en haar zus, tante Claire, die op bezoek was uit Frankrijk, hadden gedacht dat ze alleen thuis waren. Het was vier uur ’s middags. Zijn vader was op de zaak, en Bucky hoorde een eind verderop in de straat op pianoles te zijn, maar de man van zijn lerares had hem verteld dat ze ziek was en vandaag geen les kon geven. Bucky overwoog de onverwachte vrije uurtjes bij zijn vriend Rob Hamilton door te brengen, maar hij hield er niet van om stiekeme dingen te doen, dus was hij naar huis gegaan. Er was nog genoeg tijd voor een kop warme chocolademelk en een koekje zonder zijn eetlust te bederven. Via de keukendeur aan de achterkant ging hij het huis binnen, en weer voelde hij het pijnlijke gemis van hun zwarte labrador. Later had hij nog vaak gedacht dat hij het geheim van zijn moeder nooit zou hebben ontdekt als Pepper niet eerder die maand was doodgegaan. Pepper zou hem luidruchtig hebben begroet en zij zou hebben geweten dat hij thuis was.
Hij riep niet om te zeggen dat hij thuis was. Zijn moeder zou zijn geschrokken voordat hij de kans had gehad om het uit te leggen. Ze was heel snel ongerust, waarschijnlijk omdat hij haar enige kind was. Uit de woonkamer klonken stemmen – die van zijn moeder en tante Claire. Hij zette zijn schooltas op de stoel bij de keukentafel, waaraan hij elke avond zijn huiswerk maakte, hing zijn jas en pet op in de bijkeuken en liep door de gang in de richting van de woonkamer. Zijn moeder en tante spraken Frans en hun stemmen klonken ernstig en nerveus. Bucky aarzelde, wist niet of hij hen wel moest storen om zijn moeder om chocolademelk te vragen.
Vlak voordat hij bij de deur was hoorde hij zijn tante zeggen: ‘Weet Horace dat de jongen niet van hem is?’
‘Néé!’ riep zijn moeder uit. ‘Dat mag hij nooit weten. O mijn god, hoe is het mogelijk dat Nicholas nog leeft? Ze hebben me verteld dat hij in oktober 1919 was omgekomen in een hinderlaag!’
‘De Franse bezetting van het Rijnland was een verwarrende tijd. Overal chaos,’ zei tante Claire. ‘Bedenk dat het dagen heeft geduurd voordat het Duitse verzet was onderdrukt. Het waren de Belgen die de doden identificeerden en hun namen op de lijsten noteerden, niet de Fransen.’
‘Dus de Belgen hebben een andere gesneuvelde Fransman met dezelfde rang aangezien voor Nicholas Cravois en doodverklaard, terwijl hij intussen zwaargewond in een greppel langs de kant van de weg lag. Mijn hemel, Claire…’ Moniques stem brak af in een gesmoorde snik. Bucky verstijfde toen hij de houten vloer hoorde kraken, maar hij besefte dat zijn moeder rondjes liep door de kamer, waarschijnlijk met haar hand tegen haar hals gedrukt, zoals ze altijd deed wanneer ze geagiteerd was.
‘Ga jezelf nou geen verwijten maken, Monique. Tegen de tijd dat Nicholas weer bij bewustzijn was en zijn familie kon laten weten dat hij nog leefde, wist jij dat je in verwachting was en was je al met Horace getrouwd. Wat had je anders kunnen doen, ma chérie? Je dacht dat Nicholas dood was.’
Het kraken van de vloer hield op. Bucky stelde zich voor dat zijn moeder was blijven staan en wanhopig naar haar zus keek. ‘Maar waarom heeft hij in godsnaam geen contact met me opgenomen?’
Er viel een stilte, waarna zijn tante op zachte toon antwoordde. ‘Serieus, Monique, waarom zou hij dat hebben gedaan? Het was te laat.’
‘Weet hij dat hij een zoon heeft?’
‘Hij weet dat jíj een zoon hebt. Hij weet niet dat Samuel van hem is.’
‘Mon Dieu, Claire, waarom vertel je me dit? Ik geloof dat ik het veel liever niet had geweten.’