‘Oké, nu wil ik het weten. En draai er nou niet weer omheen,’ zei Gladys beschuldigend. ‘Als jij tot de winnaars behoort, en Edith Head vraagt je om voor haar te komen werken, ga je dan naar Californië?’
Bridgette concentreerde zich op het controleren van de sleep van de jurk, wat nergens voor nodig was, want met haar scherpe blik, meedogenloos als een stiletto, zou ze het allang hebben gezien als er ook maar één enkel steekje aan veranderd had moeten worden. De lange, elegante japon van glanzende rode jersey, afgezet met strassteentjes op het ene schouderbandje, was helemaal klaar voor de catwalk, maar ze wist hoe teleurgesteld haar vriendin zou kijken als ze haar antwoord hoorde, en daar kon ze niet tegen.
‘Ja, dan ga ik, Gladys. Ik heb goed nagedacht over het aanbod van Hudson en besloten dat ik het niet aanneem. Het spreekt me helemaal niet aan om naar Detroit te verhuizen en op de marketingafdeling van een warenhuis te gaan werken. Ik ben ontwerpster van damesmode, geen commerciële carrièrevrouw en manager. Ik kan me niets mooiers voorstellen dan een stage bij een van de grote couturehuizen in Parijs, maar dankzij de Duitse bezetting is dat op dit moment onmogelijk. Wat is er afgezien daarvan nou spannender dan de afdeling Kostuumontwerp van Paramount onder leiding van Edith Head? Ik zou gek zijn als ik een aanbod om daar te komen werken zou afslaan. Het lijkt me fantastisch om kostuums te ontwerpen voor Bette Davis en Olivia de Havilland! Bovendien zijn de winters hier in Michigan veel te guur voor mijn grootmoeder. Ze moet hier weg.’
‘Californië is heel ver weg, Bridge, en zo’n ingrijpende verhuizing is misschien helemaal niet goed voor haar. Ze kwakkelt al zo met haar gezondheid.’
‘Des te meer reden om naar een warmer klimaat te verhuizen. Ik weet zeker dat het voor haar het beste medicijn zal zijn. Ze is erg somber over wat er in Frankrijk gebeurt. Ik moet gaan, Gladys. Dat kun je toch wel begrijpen.’
Bridgettes stem kreeg een zachtere klank toen ze zich omdraaide naar haar vriendin, zo beteuterd bij de gedachte aan hun onvermijdelijke afscheid. Sinds de kleuterschool was er bijna geen dag voorbijgegaan dat zij en Gladys elkaar niet hadden gezien. Ze waren als zusjes voor elkaar. Als Gladys met haar ouders op vakantie was schreef ze Bridgette elke dag, en soms mocht ze van haar vader zelfs interlokaal bellen, alleen maar om Bridgettes stem te kunnen horen. Haar vriendin was dolblij geweest toen Bridgette een baan aangeboden kreeg bij Hudson in Detroit. Gladys ging zelf aan de slag als lerares op een lagere school in een van de buitenwijken van de stad, en haar middelste broer, Mike, die Bridgette altijd leuk had gevonden, werkte als architect bij een bureau dat zich volledig richtte op de rijken in Grosse Pointe. Jarenlang had Gladys ervan gedroomd dat Bridgette haar schoonzus zou worden, maar dat zat er nu niet meer in.
Troostend legde Bridgette haar hand op Gladys’ schouder. ‘We hebben altijd geweten dat we na ons afstuderen elk onze eigen weg zouden gaan, maar dat betekent niet dat we elkaar nooit meer zien. We kunnen bij elkaar op bezoek. Daar zijn vliegtuigen voor.’
Gladys duwde geïrriteerd haar hand weg. ‘O, je bent me anders snel genoeg vergeten als je eenmaal tussen al die rijke en beroemde filmsterren rondloopt en gezellig theedrinkt met Ginger Rogers en Fred Astaire.’
‘Het lijkt me heel onwaarschijnlijk dat ik met dat soort mensen om zal gaan. Ik zit straks als een kleine mol te zwoegen en te zweten in een achterkamertje en ik krijg de sterren waar ik kleren voor maak vast nooit te zien. Maar we hebben het nu over mijn droom. We lopen veel te ver op de zaken vooruit. Het zou heel goed kunnen dat Edith Head alleen komt als jurylid en niet om stagiaires te zoeken. En zelfs als ze wel iemand zoekt, krijg ik misschien geen uitnodiging. Ik heb genoeg concurrentie.’
‘Als ze iemand zoekt, kiest ze jou, dat weet ik zeker. Jullie spreken allebei Frans.’
Dat was waar. Bridgette had over Edith Head gelezen en ze wist dat de beroemde ontwerpster haar carrière was begonnen als lerares Frans in Hollywood, maar ze hoopte natuurlijk dat ze niet alleen vanwege de taal die ze allebei spraken een stageplaats aangeboden zou krijgen. Ze ergerde zich dan ook opnieuw aan Gladys’ opmerking.
‘Kom, laten we gaan lunchen,’ stelde ze voor. Ze wierp nog een laatste blik op haar creatie en trok toen een mousselinen beschermhoes over de paspop heen.
In de ruimte stond een heel woud van ingepakte paspoppen, met eronder de avondjurken van de andere kandidaten. Het leken wel spoken zonder hoofd zoals ze daar stonden, een eindje bij elkaar vandaan, stil, afwachtend, dreigend. Bridgette was de laatste kandidaat die haar ontwerp controleerde, en ze waren de enigen in de ruimte, afgezien van de student-assistent die de wacht hield. Zij zou tot twee uur blijven, en dan ging de deur op slot totdat het tijd was om de show van zaterdagavond voor te bereiden.
‘Klaar?’ vroeg het meisje toen Bridgette en Gladys hun tas pakten om weg te gaan.
‘Klaar,’ bevestigde Bridgette. ‘We gaan naar de eetzaal.’
Ze klapte haar boek dicht. ‘Mooi. Jullie zijn de laatsten, dus dan kan ik de boel afsluiten en zelf ook een hapje gaan eten. Ik moet alleen de sleutel nog even in het postvakje van de rectrix doen.’
‘We willen wel even op je wachten als je zin hebt om samen te lunchen,’ zei Gladys. De uitnodiging verbaasde Bridgette, want Gladys hield haar altijd liever voor zichzelf.
Het was die dag druk op de parkachtige campus. Overal zag je groepjes familieleden en vrienden van de studenten, die waren gekomen om de show en de diploma-uitreiking op zondag bij te wonen. Tijdens hun wandeling keek Bridgette genietend om zich heen. Dankzij een volledige beurs had ze vier jaar aan Stephens College kunnen studeren en haar droom waargemaakt, waar ze eeuwig dankbaar voor zou zijn. Toch vroeg ze zich af of ze ooit zou terugkomen op haar alma mater. Ze was altijd gericht geweest op het hier en nu, met een oog op de toekomst. Ze had vrienden gemaakt op Stephens, maar geen vrienden voor het leven – dat verwachtte ze althans niet. De weg die ze ging inslaan zou naar andere wegen leiden, naar nieuwe plaatsen, nieuwe gezichten. De herinneringen aan het oude waren haar dierbaar, maar ze verlangde ook naar kansen om nieuwe te maken. Gladys was haar tegenpool – zij zou nooit een reünie van school overslaan, ze klampte zich vast aan elke persoon en elke plaats die ooit een rol in haar leven had gespeeld, zelfs aan het kleinste voorwerp. Dat had misschien te maken met haar behoefte aan veiligheid en vertrouwdheid, zodat de risico’s van het onbekende haar bespaard bleven. Bridgette besefte met een gevoel van droefheid dat Gladys zich misschien terecht afvroeg of hun oude vriendschap op den duur niet zou verwateren.
Het leek wel of Gladys haar gedachten had gelezen. ‘We blijven altijd beste vriendinnen, hè, Bridge?’ vroeg ze.
Bij Bridgette was de ergernis nog niet helemaal weg. ‘Als de tijd en de afstand het toelaten,’ zei ze.
Er viel een teleurgestelde stilte. ‘Nou, dan zorgen we daar toch voor,’ zei Gladys na een tijdje.
Bridgette dacht na over haar opmerking terwijl ze tussen de oude eiken en statige gebouwen door liepen. Detroit was vier uur van Traverse City, ver van huis voor Gladys. Vroeger, toen ze jonger was, had ze haar beste vriendin benijd om haar grote, liefhebbende en welgestelde familie. Ze had zich afgevraagd hoe het zou zijn om in luxe te leven, altijd verwend te worden, altijd je zin te krijgen, om als de jongste te worden vertroeteld en beschermd. Later was ze daar anders over gaan denken; nu was ze juist blij dat ze was opgevoed door een zuinige grootmoeder die niet van verwennerij hield. ‘Kneed het deeg niet te lang, anders bederf je het brood,’ zei haar grootmoeder altijd. ‘En te veel suiker is slecht voor de gist.’ Bridgette was gaan beseffen dat haar hardere opvoeding haar ambitieus, ondernemend en zelfverzekerd had gemaakt. Juist die eigenschappen bezat Gladys niet, domweg omdat ze die vanwege haar bevoorrechte jeugd nooit nodig had gehad. Als Gladys ooit haar vleugels zou uitslaan, zou haar familie toesnellen om haar op te vangen als ze viel. Bridgette was van plan om haar vleugels uit te slaan en te vliegen, maar ver van Detroit en Traverse City in Michigan vandaan. En ze zou niet vallen.