‘Omdat Nicholas tegenwoordig een invloedrijke generaal in het Franse leger is, daarom. Hij is voorgedragen voor een onderscheiding en wordt Maarschalk van Frankrijk, de jongste uit de geschiedenis. Nicholas staat bekend om zijn felle antifascistische standpunten. Zijn uitspraken over die kleine besnorde worm, Adolf Hitler, halen het nieuws. Op een dag zou zijn naam in een Amerikaanse krant kunnen staan, en ik wilde niet dat je op die manier zou ontdekken dat hij nog leeft. Heeft Horace ooit vermoed…’
‘Nee, nooit.’ Stilte. ‘Hoe… Hoe ziet hij eruit? Nicholas?’
Weer een stilte. ‘Knap, sterk, iemand die respect afdwingt. Ik herken veel van hem in Samuel, vooral zijn ogen.’
Bucky liep stilletjes weg, terug naar de keuken, pakte zijn tas, pet en jas, en fietste tegen de ijzige wind in zo hard mogelijk naar het huis van Rob Hamilton, zijn tweede thuis. Daar, geschrokken van Bucky’s bleke gezicht en merkwaardige uitdrukking, maakte mevrouw Hamilton warme chocolademelk voor haar zoon en zijn beste vriend.
Die avond aan tafel nam hij niet meer dan een paar happen coq au vin en hij prikte lusteloos in de erwtjes en worteltjes op zijn bord. Zijn ouders vroegen niet naar de pianoles en leken niet te merken dat hij strak naar zijn bord bleef kijken. Zijn moeder en tante zaten quasiopgewekt en nerveus met elkaar te praten, zo’n soort gesprek dat volwassenen voeren om een pijnlijke situatie te verhullen.
Zijn tante ging de volgende ochtend terug naar Parijs, en die middag na school fietste Bucky naar de bibliotheek en vroeg de aardige bibliothecaresse of ze hem kon helpen om informatie te vinden over de Franse bezetting van het Rijnland in 1919. Ook wilde hij graag weten wat ‘antifascistisch’ betekende en wat een Maarschalk van Frankrijk was. Zijn vragen hadden met de Eerste Wereldoorlog te maken, legde de vrouw uit, en ze nam hem mee naar een kast die vol stond met boeken over het onderwerp, aangezien Amerika een rol had gespeeld in dat mondiale conflict. Of hij een werkstuk moest schrijven voor geschiedenis, vroeg ze.
‘Zo zou je het kunnen noemen,’ antwoordde Bucky.
Ze vonden een boek over de snelle en gewelddadige Franse onderdrukking van het Duitse verzet in het Rijnland, dat oorspronkelijk Duits grondgebied was. De bibliothecaresse, wier man aan de Maginotlinie was gesneuveld, las over zijn schouder mee. ‘Hun verdiende loon, die rotmoffen!’ verklaarde ze.
Die avond boog Bucky zich in de badkamer naar voren tot dicht bij de spiegel om zijn ogen te bestuderen, waar hij zich toen hij jonger was voor had geschaamd. Hij had dikke wimpers, en op de lagere school was hij geplaagd met wat de andere kinderen ‘meisjesogen’ noemden. Nu vonden meisjes ze sexy. Ze waren lichtbruin met blauwe en groene vlekjes, die afhankelijk van de kleur van zijn kleren afwisselend werden geaccentueerd. Hij dacht aan de man van wie hij ze had geërfd. Nu al, op zijn veertiende, had hij besloten dat Horace Barton weliswaar een goede vader was die hij voor niemand anders zou willen ruilen, maar ook dat hij niet wilde worden zoals hij. Hij hield zielsveel van hem, hij respecteerde hem, maar hij bewonderde hem niet. Nu was er opeens een ander rolmodel opgedoken: een knappe, sterke man die respect afdwong en aan de andere kant van de oceaan woonde, een man die een tegenstander was van dictators en fascisme, een Maarschalk van Frankrijk met zeven sterren op zijn schouders en een blauwe baton… de man die zijn moeder zag als ze haar zoon in de ogen keek. Op hem wilde hij misschien wel lijken.
Achter het stuur van de Cadillac legde Bucky een hand tegen het borstzakje van zijn blazer, met de brief van het Office of Strategic Services erin. Die zou hij misschien nodig hebben als een vorm van legitimatie bij hun ontmoeting op maandagochtend.
5
Bridgette/Labrador
Stephens College, Missouri
Bridgette Loring deed een stap naar achteren om haar creatie nog eens goed te bekijken, geëtaleerd op een paspop van metaaldraad, afgesteld op de maten van haar beste vriendin en kamergenootje, Gladys Bradbury, haar model.
‘De jurk is echt schitterend,’ zei haar vriendin naast haar. ‘Ik hoop zo dat ik het niet voor je verpest, Bridge.’
‘De jury kijkt naar de jurk, niet naar jou,’ zei Bridgette, ‘dus ontspan je nou maar en geniet van je loopje over de catwalk.’
‘Ik ben bang dat ik duizelig word als de camera’s flitsen,’ zei Gladys. ‘Stel nou dat ze me verblinden en dat ik dan val.’
Bridgette draaide zich met een steek van ergernis weg omdat haar vriendin met een zoveelste ‘stel nou dat’ kwam waarmee ze het voor haar zou kunnen verknallen omdat zij het model op de catwalk was. Bridgette hoopte natuurlijk vurig dat haar creatie bij de vijf mooiste ontwerpen op het lijstje van Edith Head zou eindigen, een felbegeerde prijs. De beroemde kostuumontwerpster bij Paramount Pictures was juryvoorzitter voor de avondkleding bij de jaarlijkse modeshow van de faculteit Modeontwerp en Illustratie van Stephens College, het afstudeerproject van de kandidaten. Elke student moest een zelfontworpen kledingstuk laten zien als bewijs van zijn of haar talent. Het was niet zomaar een modeshow, eerder een wedstrijd om de aandacht te trekken van de scouts van prestigieuze modefabrikanten, waaronder heel grote.
Dit jaar zouden de beste plaatsen voor de show, die altijd gereserveerd waren voor deze modekenners, grotendeels leeg blijven. Bridgette had gehoord dat er maar weinig kamers waren geboekt in het Pennant Hotel, waar ze meestal logeerden. De rantsoenering wegens de oorlog had de mode-industrie hard getroffen; mensen werden aangemoedigd om kleding zo lang mogelijk te blijven dragen en te verstellen, zodat stoffenfabrikanten zich op nuttige materialen konden toeleggen. De overheid had wol nodig voor uniformen en zijde voor parachutes en landkaarten, en zakjes voor kruit. Vanwege de dienstplicht zaten fabrieken zonder arbeiders, en het goederentransport werd gehinderd door de rantsoenering van brandstof en rubberbanden. Voor de kandidaten was de enige hoop op een stageplaats eigenlijk gevestigd op Edith Head, maar ze begrepen allemaal dat ze misschien alleen was gekomen om haar oude vriendin een plezier te doen, de rectrix van de faculteit Modeontwerp.
Bridgette wist dat het anders zat. De rectrix had haar in vertrouwen verteld dat ze Edith Head in de eerste plaats als jurylid had gevraagd omdat ze wilde dat ze Bridgettes werk zou zien. ‘Ze weet niet welke japon van jou is,’ had ze gezegd, ‘dat zou niet eerlijk zijn tegenover de andere meisjes. Daarom heb ik Edith je portfolio niet laten zien. Deze creatie van jou is je enige kans om een voet tussen de deur te krijgen. Als je ontwerp haar aanspreekt, laat ik haar je tekeningen zien. Dit gesprek blijft onder ons, dat snap je zelf ook wel.’
Ze had geprobeerd de rectrix te bedanken, maar die had er niet van willen horen.
‘Ik doe dit niet voor jou, Bridgette, maar voor de school,’ had ze gezegd. ‘Als Edith Head jou aanneemt, betekent dat geweldig goede publiciteit voor Stephens.’
Bridgette hoopte dat ze er geen spijt van zou krijgen dat ze Gladys had gevraagd om haar model te zijn. De meeste stukken zouden worden gedragen door de studenten die ze hadden ontworpen en gemaakt, maar Bridgette was niet lang genoeg om de nauwsluitende avondjurk in volle glorie te showen en ze had het tegenover Gladys te kwetsend gevonden om een ander meisje te vragen. Alleen had Gladys zoals gewoonlijk last van faalangst. Natuurlijk moest Bridgettes jurk voor zichzelf spreken, maar voor de beste presentatie was het model wel degelijk belangrijk.