‘O ja, de familie Grayson. Rijker dan God,’ zei Donovan. ‘Laten we hopen dat ze er zin in heeft.’
‘Ons Parijse contact kan haar direct plaatsen.’
Bill Donovan legde de lijst neer en keek Alistair goedkeurend aan. ‘Dat je deze mensen hebt gevonden – een geniale prestatie, m’n beste kerel.’
Alistair aanvaardde het compliment met een hoofdknikje. Het was voor hem enorm waardevol dat zijn baas hem volledig vertrouwde. Hij liet Alistair zijn werk doen zonder van hem te eisen dat elk idee of plan eerst met hem overlegd werd of – alsjeblieft! – voorgelegd aan een commissie. Het selecteren en werven van de unieke personen voor een bepaalde missie was Alistairs specialiteit. Het jaar daarvoor was hij op het idee gekomen om bij docenten aan universiteiten en hogescholen te informeren naar studenten die vloeiend Duits en Frans spraken, en door de dienst benaderd konden worden voor speciale missies ‘in het landsbelang’. In de brieven, geschreven op briefpapier van het oss, werd gevraagd naar hun persoonlijke gegevens, voor zover bekend, zoals familie, vrienden, hobby’s, interesses, sociale contacten, geloofsovertuiging, goede en slechte eigenschappen, politieke mening enzovoort. Het briefhoofd van een uiterst geheime overheidsorganisatie had het gewenste effect gehad, en een verrassend groot aantal docenten had gereageerd. De lijst die zijn baas nu in handen had was op basis van hun informatie samengesteld.
‘Vertel eens wat meer over deze jongens en meisjes,’ zei Wild Bill. ‘Waar zijn ze mee bezig? Hoe ziet hun leven eruit?’
Alistair begon nu lekker op dreef te komen. ‘Ze zijn allemaal in 1920 geboren en tweeëntwintig jaar oud of bijna. In principe kan Samuel Barton, bijgenaamd Bucky, elk moment opgeroepen worden voor de militaire dienst, maar dat is nog niet gebeurd. Bridgette Loring studeert af aan Stephens College als modeontwerpster en illustratrice. Ze schijnt de nieuwe Coco Chanel te zijn en heeft een baan aangeboden gekregen bij warenhuis Hudson in Detroit, maar ze wil eigenlijk aan de slag als ontwerpster bij een bekend modehuis.’
‘Dan moet het modedistrict in Parijs een fijn lokkertje zijn,’ merkte Wild Bill op.
‘Victoria Grayson en Christoph Brandt zijn afgestudeerd en hebben werk, Victoria als vertaalster Frans voor uitgeverij Putnam’s Sons in New York, en Christoph geeft les op een middelbare school in Austin, Texas, waar hij trouwens ook atletiekcoach is. Hij wordt Chris genoemd en heeft er een hekel aan als mensen zijn Duitse voornaam gebruiken.’
‘Een goed teken,’ zei de kolonel, ‘maar waarom heeft Brandt zich dan niet vrijwillig gemeld? Hij is al twee jaar afgestudeerd.’
‘Hij is niet door de keuring gekomen. Hij is geboren met een hand zonder duim. Hij heeft geprobeerd de artsen te overtuigen, maar die waren onvermurwbaar. Volgens de hoogleraar die hem goed kende heeft Christoph op alle mogelijke manieren proberen te bewijzen dat een ontbrekende duim geen handicap is. Tevergeefs. Hij schijnt zeer sportief te zijn.’
De kolonel bromde iets en keek weer naar de lijst. ‘En Brad Hudson?’
‘Brad Hudson is de enige die niet heeft gestudeerd. Hij woont in Meeker, Colorado, en werkt bij een houthandel. Dit is de jongen die vanwege familieverplichtingen niet is opgeroepen. Zijn vader is omgekomen bij een bedrijfsongeluk op de houtzagerij van hetzelfde bedrijf, en hij moet de kost verdienen voor zijn moeder en zus en de twee weeskinderen die ze in huis hebben genomen.’
Met zijn priemende blauwe ogen keek Wild Bill Alistair aan. ‘Waarom staat hij dan op de lijst?’
‘Hij spreekt vloeiend Duits.’
‘En?’
‘Hij is ook een meester in vliegvissen.’
‘Wat hebben wij daaraan?’
‘Generaal-majoor Konrad March is een fanatiek vliegvisser.’
Wild Bill rolde zijn stoel een eindje naar achteren, zakte dieper weg in het versleten leer en plantte zijn vingertoppen peinzend tegen elkaar. ‘Aha. Hoezo denk je dat je Brad kunt losweken van zijn familie?’
‘Dat denk ik niet. Ik betwijfel ten zeerste of het me zal lukken, maar het is de moeite van het proberen waard. Hij is in alle opzichten de ideale kandidaat voor het werk. Ik heb een paar dagen vrij, dus ik wou eigenlijk naar Colorado gaan om te zien of ik een paar forelletjes kan verschalken.’
Kolonel Donovan knikte instemmend. ‘En de anderen? Hoe groot schat je de kans dat zij mee willen doen?’
‘Dat hangt ervan af, Bill. Ik weet niet hoe diep ze de nazi’s haten. De grootmoeder van Bridgette Loring is in de vorige oorlog gemarteld en haar grootvader is door de Duitsers vermoord. De zus van Brad Hudsons moeder is getrouwd met een rabbijn, en zij zijn opgepakt tijdens een van Hitlers eerste pogroms om Duitsland van de Joden te ontdoen. Victoria Graysons grootouders wonen in Londen, en haar broer en haar verloofde vliegen Spitfires voor de RAF in een van de Amerikaanse Eagle Squadrons. Samuel Bartons moeder heeft nauwe banden met antifascistische groepen in Parijs.’
‘Hoe zit het met de politieke voorkeur van Christoph Brandt? Ik zie hier dat zijn ouders afstammen van de oprichters van de Duitse gemeenschap in Texas. New Braunfels, is het niet?’
‘Ik kan je vraag niet beantwoorden voordat ik hem heb gesproken, maar volgens zijn docent vindt die jongen het vreselijk om aan zijn afkomst herinnerd te worden, vooral nu.’
‘Ik begrijp het. Zeg, nog even over romantische betrekkingen. Deze jongelui zijn op een leeftijd om verkering te hebben, en afgaand op de beschrijving zijn ze allemaal knap om te zien. Is dat voor ons niet nadelig?’
Alistair schudde zijn hoofd. ‘Voor de taak die ik voor hen in gedachten heb is dat juist gunstig. Of ze inmiddels verkering hebben kan ik niet zeggen. Dat weet ik pas als ik ze heb gesproken.’
‘Wat is de volgende stap?’
‘De drie waar ik niet persoonlijk mee ga praten krijgen een brief, met daarin een telefoonnummer dat ze kunnen bellen. Ik heb al geregeld dat ze in dat geval direct met mij worden doorverbonden.’
‘En als je niets hoort?’
‘Dan breng ik ze alsnog een bezoek, als het budget het tenminste toelaat.’
‘Dat is geen probleem. Wanneer verstuur je de brieven?’
‘Vanavond nog.’ Alistair pakte een map met in het rood de woorden TOP SECRET, nam er drie geadresseerde enveloppen uit en opende de flap om de brieven aan zijn baas te geven. ‘Ik heb alleen nog je handtekening nodig, dan zijn de uitnodigingen officieel.’
Kolonel Donovan las alleen de eerste vluchtig door en zette toen onder alle drie zijn handtekening. ‘Ik hoop vurig dat ik hiermee niet hun doodvonnis teken,’ mompelde hij.
3
Bucky/Lodestar
Norman, Oklahoma
‘Doe een wens, Sam!’ Penny Parker, Samuel Bartons vriendin, giechelde in zijn oor.
‘Maar niet vertellen, hoor,’ waarschuwde zijn kamergenoot, ‘anders komt hij niet uit.’