Zijn opmerking was pijnlijk raak, en het schonk Chris een satanisch genoegen om Avery Knowle’s pedante glimlach te zien verzuren terwijl hij de lijst verfrommelde en de prop in de prullenbak naast het bureau gooide.
Terug in zijn appartement, doodongelukkig, vond Chris tussen zijn post van de vorige dag een brief van een overheidsinstelling uit Washington. Die las hij, stomverbaasd dat de schrijver zo veel wist over zijn familie, zijn opleiding, zijn sportieve prestaties, en zelfs dat hij vanwege een ontbrekende duim was afgekeurd voor de militaire dienst. De organisatie leek ook te weten hoe graag Chris zijn land wilde dienen. Die kans kon het Office of Strategic Services hem bieden. Als hij meer wilde weten over de mogelijkheden, kon hij wanneer hij maar wilde, dag en nacht, het opgegeven telefoonnummer bellen.
Zonder een moment te aarzelen pakte hij de telefoon.
9
Brad/Limpet
Meeker, Colorado
Brad Hudson deed voor zijn huis de koplampen van zijn Chevrolet pick-up uit, draaide het contactsleuteltje om en leunde met zijn voorhoofd tegen het koude stuur. Zijn buik voelde als een emmer met wriemelende wormen, maar niet van het bier in Murphy’s Tavern, waar hij samen met de jongens na het werk afscheid had genomen van Joe Carlyle, die in dienst ging bij de US Marines.
Rook kringelde uit de schoorsteen, een witte pluim tegen de donkere lucht, en toen hij het raampje opendraaide om frisse lucht op de snuiven, ving hij vaag de geur op van gebakken vlees. Hij had het avondeten gemist, en uitgerekend vanavond stond er wienerschnitzel op het menu – het kalfsvlees was in de aanbieding geweest bij Shreve’s Grocery. Mr Shreve had er een extra lapje vlees bij gedaan toen zijn vrouw niet keek.
‘We hebben dus meer dan genoeg te eten om vanavond met de hele familie te vieren dat we allemaal samen zijn,’ had Joanna Hudson bij het ontbijt aangekondigd, haar Engels nog steeds met een Duits accent. Ze keek alsof ze iedereen aan haar weelderige boezem wilde drukken, maar alleen Beata, die naast haar zat, werd ruw naar haar toe getrokken. ‘Het is een geschenk dat alle anderen nu moeten missen.’
Met al die anderen, wist Brad, bedoelde ze haar familieleden en vrienden in Duitsland, Polen en Frankrijk, dood of van elkaar gescheiden geraakt, maar ‘allemaal samen zijn’ was wel het laatste wat Brad in deze tijd wilde vieren, nu andere mannen zich inzetten voor de veiligheid van hun families én de zijne. Zijn oproepkaart vermeldde III-D, wat betekende dat hij ‘vanwege extreme tegenspoed en ontberingen’ onmisbaar was voor zijn familie. Voor hem was het een bittere pil.
Natuurlijk wilde hij voor zijn familie zorgen, zowel voor zijn bloedverwanten als de twee geadopteerde kinderen. Nu zijn vader er niet meer was, moest hij in zijn eentje voor hen zorgen, vandaar dat hij uitstel van de militaire dienstplicht had gekregen. Maar het vrat aan hem dat hij, gezond van lijf en leden, jong en verlangend om te vechten tegen de naziklootzakken die zijn moeder zo’n hoop verdriet hadden bezorgd, zou achterblijven met de lafaards die met smoesjes de dienstplicht ontdoken. Het maakte hem boos dat mannen die geschikt waren voor de militaire dienst nu opeens zogenaamd een roeping hadden en zich aanmeldden bij een seminarie, dat mannen bij de brandweer of de politie gingen, of werk vonden in de oorlogsindustrie, allemaal om hun land niet te hoeven verdedigen. Zo was hij niet, hij werd gedwongen om veilig thuis te blijven, maar hij zou over één kam worden geschoren met zulke schijterds. Jezus, hij had er alles voor over om de wapens op te nemen tegen de arrogante, marcherende monsters die de wereld wilden ‘zuiveren’ van het Joodse volk.
Bobby deed de voordeur van het huis op een kier en gluurde naar buiten. Hij zag Brad zitten in de cabine, keek nog een keer vluchtig over zijn schouder, glipte naar buiten en deed de deur weer achter zich dicht. Met zijn jas dicht om zich heen kwam hij naast het open raampje staan.
‘Gaat het, Brad?’ vroeg hij zacht – zijn adoptiebroertje voelde haarfijn aan wanneer een gesprek vertrouwelijk moest blijven.
Brad slaakte een zucht. ‘Het gaat wel. Zijn jullie klaar met eten?’
‘We hebben eten voor je overgelaten.’
‘Maar jullie hebben wel genoeg gehad?’
‘Ja hoor. Je ma zei dat ze morgen kalfsragout gaat maken.’
‘Klinkt lekker.’ Brad duwde het portier open.
Bobby deed een stap achteruit. Hij was vijftien en zou waarschijnlijk altijd tenger blijven, maar geen enkele leeftijdgenoot en weinig volwassen mannen waren moediger dan hij. Wat hij miste aan spierkracht, maakte hij goed met zijn verstand en doorzettingsvermogen.
‘Was mijn moeder ongerust?’
‘Een beetje. Ik heb gezegd dat dat nergens voor nodig was.’
Niet dat ze naar hem zou luisteren, dacht Brad. Zijn moeder maakte zich snel zorgen nu hij hele dagen bij Cramer’s Lumber Yard werkte, de houthandel waar zijn vader door een bedrijfsongeval om het leven was gekomen. Brad had de baan aangeboden gekregen op de dag dat hij zijn schooldiploma had gehaald, en was er grif op ingegaan. Het betekende vast werk en een vast loon, vrije weekenden en een kleine uitkering bij ziekte. Jared Cramer, de zoon van de man voor wie zijn vader had gewerkt, was een veel betere werkgever dan Jared senior. Hij had de boel verbouwd, voor betere veiligheidsmaatregelen gezorgd en moderne machines aangeschaft. Brad was drie jaar daarvoor in dienst gekomen als lid van de zaagploeg. Nu zou hij gepromoveerd worden tot opzichter; hij zou de werkzaamheden indelen, de leveranties regelen, toezien op het laden en lossen en nog een aantal andere verantwoordelijkheden krijgen – de baan van zijn oude vriend Joe Carlyle. Brad had de promotie niet met groot plezier aanvaard, en hij zag zijn hogere loon als bloedgeld. Hij had Joe beloofd dat hij zijn baan terug zou krijgen als de oorlog voorbij was.
‘Tegen die tijd zwaai jij daar de scepter,’ had Joe gemoedelijk gezegd, ‘en zit de baas lekker in Florida te genieten van de winst die jij voor hem maakt.’
‘Je bent de gans toch niet vergeten?’ vroeg Bobby.
O, stik! Ja, hij was de gans vergeten. Een van de buren had hun een gans gegeven voor het verjaardagsetentje van zijn zus Beata op zaterdag, en hij moest de vogel plukken en de ingewanden eruit halen. Het afscheidsfeestje voor Joe bij Murphy’s was een spontane ingeving van zijn baas geweest. Brad had zijn moeder niet verteld dat hij later thuis zou zijn omdat hij van plan was geweest om maar heel even te blijven, maar de ene pint had geleid tot de andere en hij was de tijd vergeten – en de gans dus ook.
‘Ik doe het straks,’ zei Brad.
Hij hoopte dat hij dan nog halfdronken zou zijn, dan vond hij het misschien niet zo erg om de veren te plukken, neerwaarts om de huid niet te scheuren, en dan de bloederige klus om de ingewanden eruit te halen en de buikholte te spoelen totdat het water schoon bleef. Ze hadden een kant-en-klare gans bij Shreve’s Grocery kunnen kopen, maar Joanna Bukowski Hudson zei nooit nee tegen eetbare geschenken. Het geld dat ze uitspaarde als ze geen vlees of gevogelte hoefde te kopen kon voor andere dingen worden gebruikt. Hun buren wisten dat Brad nooit op een dier zou kunnen schieten. Tweebenige beesten die zich schuldig maakten aan wreedheden, prima, daar had hij geen enkel probleem mee, maar jagen voor de sport was niets voor hem.